شمسان | احسان خان‌محمدی
در فاصله ۱۰۰۰ کیلومتری تهران روستایی وجود دارد که مسیری صعب‌العبور و جاده‌ای سنگلاخ و بی‌نام و نشان تنها راه ارتباط به آن است.روستای شمسان در سردشت بشاگرد واقع در محدوده استان هرمزگان که در آغاز ورود چیزی جز 12 کپر به عنوان چهاردیواری و تعداد کمی‌بز چیزی وجود نداشت.
جمعیت روستا به ۴۰ خانوار می رسید.عده‌ای از آنان شناسنامه ندارند و البته این نکته طبیعی به نظر می‌رسد هنگامی که آب و گاز و سرویس بهداشتی و حمامی‌وجود ندارد و اهالی باید برای نظافت به کوه ها و تپه‌های اطراف بروند.تیر‌های برق تا یک روستا قبل آماده اند هرچند تیر برقهایی خالی‌از جریان برق!
آب های موجود که از ذخیره ی باران سالی‌پیش به صورت زه کش بوده،در زیر سنگها پنهان است و پر است از انگل و جلبک و خزه که تمام آلودگی ها را به خود جذب می‌کند.به دلیل همین عدم بهداشت و امکانات عده‌ای از زنان در هنگام بارداری و وضع حمل جان خود را از دست می دهند
هنرشان در بافت حصیر است و نواری تزئینی به نام خوس که گاه گاه آنها را به شهر برده و در عوض آن عدس و سیب زمینی می گیرند که غذای اصلیشان محسوب می شود.کودکان باید برای تحصیل کیلومتر‌ها با جاده‌های سنگلاخ مبارزه کنند تا به مدرسه برسند تا مقطع ابتدایی را در آن سپری کنند.
ارتباط از طریقه سیستم‌های مخابراتی در این روستا بی‌معنی‌است و حتی عده ی بسیاری از آنها از وجود رهبر و رئیس جمهور بی خبراند.
